Her insan kendisinin ruh eşini bulup evlenmeyi ve ölünceye dek mutlu yaşamayı arzu eder. Lakin gerçek hayatta işler her zaman planlandığı gibi gitmeyebilir. Zira evlilik kurumu bazen boşanma ile de sonuçlanabiliyor. Evliliğin hukuken sona ermesi durumlarından biri olan boşanmanın bir takım maddi sonuçları mevcut olup bugün o yükümlülüklerden biri olan nafakayı siz değerli okuyucularıma anlatmaya gayret edeceğim.
Nafaka en yalın haliyle, boşanma sonrasında eşlerden birinin diğerine veya varsa müşterek çocuğa sağladığı maddi destek olarak açıklanabilir. Bahsi geçen maddi destek taraflar arasında gerçekleşen boşanma ile bozulan ekonomik dengeyi yeniden tesis etmek ve taraflar arasında haksızlık oluşmasını engellemek amacıyla verilmektedir. Sayın okuyucularımızın da bilebileceği üzere boşanma durumu ancak bir mahkeme yargılaması ve kararı ile mümkündür. Nafaka için de aynı durum geçerli olup mahkeme kararı haricinde bir kişinin nafaka vermeye zorlanması mümkün değildir. Evlilik birlikteliği taraflara bir takım yükümlülükler yüklemektedir. Bunlardan en önemlisi bakım yükümlülüğü olup evlilik süresince eşlerin birbirlerinin ve çocuklarının geçimlerini sağlaması şeklinde tanımlanabilir. İşte nafaka da bu yükümlülükten doğan bir borçtur.
Yoksulluk nafakasını düzenleyen Türk Medeni Kanunu’nun 175. Maddesinde; “Boşanma yüzünden yoksulluğa düşecek taraf, kusuru daha ağır olmamak koşuluyla geçimi için diğer taraftan mali gücü oranında süresiz olarak nafaka isteyebilir” denilmek suretiyle kusuru ağır olan eşin yoksulluk nafakası alamayacağı ve yoksulluk nafakasının, nafakayı ödeyecek kişinin mali gücü oranında belirleneceği düzenlenmiştir. Madde metnini daha açık anlatmaya çalışırsak; Süresiz nafaka belirli şartların bir arada bulunması durumunda, boşanma sebebiyle yoksulluğa düşecek olan eşe, diğer eş tarafından ödenmesi kararlaştırılan nafakadır. Bu nafakaya hükmedilebilmesi için belirli şartların bir arada bulunması gerekir. Bu şartlar sırasıyla;
-Taraflardan birinin mahkeme yargılamasında talepte bulunması,
-Talep eden eşin kusurunun daha ağır bulunmaması veya en kötü ihtimalle eşit kusurlu olması,