Her seferinde şu olaya bitiyorum ya. Dün yine bir sosyal medya fenomeni paylaşmış. “3 gündür Eskişehir’deyim psikolojim bozuldu. İnsanlar yayalara yol veriyor, merhabalaşıyor, sokakta güler yüzle dolaşıyor. Yaşam buysa biz İstanbul’da ne yapıyoruz” demiş.
Daha önce de İstanbul’dan gelen bir arkadaşım küçük çaplı bir şok geçirmişti. “Kırmızı ışıkta durdum, gençler yola atladı, jonglörlük yaptı. New York mu burası” demişti. Sonra da ekledi: “Eskişehir’de kendinize küçük bir fanusa kapatmışsınız öyle yaşıyorsunuz, Türkiye’nin her yeri burası gibi sanıyorsunuz” dedi.
İstanbul’dan buraya taşınanlarda da aynı şekilde durum. Bizim trafik sorunu dediğimiz şeye gülüyorlar. Çevreyolundan işe giden, İstanbul’dan yeni taşınan bir arkadaşım iş yerinde trafikten şikayet edenleri duymuş. “İşe gelemeyeceğiz falan sandık diye konuşuyorlardı. Aynı anda geldik, 3 kere falan durdu trafik neyi bu kadar abarttılar anlamadım, gayet akıyordu” dedi.
Ne yalan söyleyeyim bende de İstanbul’a gidince tersine bir şaşkınlık oluyor. Bir yerden bir yere gitmek çile gibi geliyor. Yani Eskişehir’de bir yere gitmek için ya yürüyorum ya da toplu taşıma kullanıyorum. İstanbul’da hem yürüyorsun hem toplu taşıma kullanıyorsun. Toplu taşımaya bir 15 dakika yürü, oradan metrobüse bin, 45 dakika yol git, sonra gideceğin yere bir 15-20 dakika daha yürü. Bana çok da çekilecek çile gibi gelmiyor da insanlar alışmış herhalde.
Buna alışınca da haliyle Eskişehir onlara çok garip geliyor. Ülkenin en güvenli kentlerinin başında geliyor. Herkes birbirine karşı olabildiğine anlayışlı davranmaya çalışıyor. Biri bir şey sorduğunda sanki kendi derdiymiş gibi yardımcı olanlar var. Yayalara yol veriyor araçlar da tabii onu çok da şey yapmamak lazım, mobeselerin olduğu yerde ceza yememek için yol veriyor çoğu. Daha çok da Avrupa kenti sayılmayız yani o konuda…
Yani insan ister istemez gururlanıyor, böyle övgüleri duyunca. Bu başarı tüm Eskişehirlilerin, Eskişehir’e gönül verenlerin. Umarım ileride de böyle övgüleri duymaya devam ederiz.